Warstwa podbudowy stabilizowana ziarnistym dodatkiem hydrofobowym
Oddziaływanie cząstek w gruncie
W każdej cząsteczce gruntu jony na powierzchni granicznej są związane od strony cząsteczki, a od strony zewnętrznej pozostają niezrównoważone, dążąc w sposób naturalny do połączenia z jonami znajdującymi się w zasięgu działania ich sił molekularnego przyciągania.
↓
Dzięki temu cząsteczka gruntu ma możliwość wiązania na swojej powierzchni molekuł wodnych oraz jonów. To powoduje powstanie dookoła niej warstwy dyfuzyjnej składającej się z jonów oraz tzw. wody błonkowej, przyciąganej do cząstki z bardzo dużą siłą. W gruntach spoistych ta właśnie woda błonkowa ma główny wpływ na niekorzystne właściwości mechaniczne tych gruntów.
Konsolidacja gruntu w warstwie
Ze względu na wprowadzane przez dodatek kationy dochodzi do zmiany znaku potencjału na granicy faz i cząstki gruntu zaczynają podlegać siłą wzajemnego przyciągania.
W następstwie dochodzi do koagulacji cząstek gruntu, która ze względu na wartościowość absorbowanego kationu jest nieodwracalna.
↓
Efekt ten w znacznym stopniu zwiększa możliwości konsolidacyjne gruntu, do których dochodzi przez cykliczne obciążenia pochodzące od ruchu pojazdów.
Powstające zjawisko pełzania struktury gruntu powoduje zbliżanie cząstek gruntu i zwiększenie stref ich sił przyciągania.
Regeneracja mikropęknięć w warstwie
Z uwagi na skonsolidowaną strukturę materiału budującego warstwę, może dochodzić w nim do samoistnej wewnętrznej naprawy mikropęknięć. Węższe pęknięcia są bardziej podatne na całkowite zasklepienie przez autogeniczną regenerację. Dodatkową skuteczność samoregeneracji uzyskuje się pod wpływem działającego obciążenia na warstwę.
↓
Autogeniczna regeneracja pęknięć powodowana jest przez mechanizm uwodnienia bezwodnych cząstek cementu i ich rozpuszczenia, a następnie karbonizacji wodorotlenku wapnia. W późniejszym okresie użytkowania warstwy stabilizacji głównym mechanizmem stają się procesy wytrącania węglanu wapnia.